cəbr

1.

is. <ər.> Zor, zor işlətmə, zülm. Fələkin cəbrindən, el tənəsindən; Dərdim artıb, bir ümmana dönübdü. A. Ə.. <Sönməz:> Xalq ərəblərin cəbrindən qurtarmaq üçün odlardan kömək istəyir. C. C.. Əvvəl gündən sevmədim cəbri və belə cəbrli şeyləri xoşlamadım. R. R.. Cəbr çəkmək – cəzasını çəkmək. Zeynal <Qadir üçün> cəbrindir çək (dedi). . Ə. Ə.. Cəbr etmək (eləmək) – zor işlətmək, zülm etmək. Əzizim cəbr eylədi; Yar yara cəbr eylədi. Sağ olsun ürəyim ki; Bir belə səbr eylədi. (Bayatı). // Zorla məcbur etmək. <Tarverdi:> Namaz, bura gəl, bilirsənmi, cəbr eləmə, görürsən ki, qorxurlar, dəxi niyə qısnayırsan? M. F. A.. Cəbrə düşmək – zora düşmək, əziyyət çəkmək. <Muxtar Firəngizə:> Arvad kişinin yanında olsa, iş də bu qədər artmaz, arvad da bir belə cəbrə düşməz. . B. Bayramov.

2.

is. <ər.> Riyaziyyatın, ədədi qiymətlərindən asılı olmayaraq, kəmiyyət üzərində aparılan əməliyyatları öyrənən sahəsi. Cəbrə aid ilkin tədqiqatlar 4 min il əvvəl Babilistanda aparılmışdır.